Gisteren hield ik een lezing over de BetekenisRevolutie. Een van de sheets die ik liet zien was een model van Alex van Emst. Na jaren van nadruk op systemen, overkoepelend beleid en voorwaarden/protocollen, staan de komende jaren in het teken van de professionaliteit en individuele moraliteit. Het kan niet meer anders, systemen lopen vast, net als onderhandelingen over alle voorwaarden die we elkaar opleggen voordat we aan het uitvoeren van werkzaamheden durven beginnen. En dan lees ik dit vanochtend in de krant. Een nationale politie. Opgesloten in beleid dat terugkeek in plaats van vooruit dacht. “Het ging steeds over structuren, over modellen en over schema’s, maar niet over de cultuur. Waar was de visie op de inhoud van het politiewerk?” De tragiek van de voortschrijdende tijdgeest. Bestuurders lopen achter de tijdgeest aan, schermen met cijfers van nog wat langer geleden om daarmee toekomstbeleid vorm te geven. Dat werkt niet meer. We hebben behoefte aan beleid met ruimte voor voortschrijdend inzicht. En met ruimte voor de individuele betekenis die mensen in hun werk leggen. Een structuur is niets zonder praktische, dagelijkse inhoud. En die dagelijkse invulling wordt gegeven door mensen die hun werk doen. Als het voor hen niet werkt, hoe denken we dan ooit resultaat te behalen?
Die BetekenisRevolutie kunnen we beter serieus nemen. Dat scheelt zoveel inspanning, geld, tijd en demotivatie.
