De agent mag weer mens worden?

De kanteling zie je binnen steeds meer organisaties. Burgemeesters claimen dat ze opvang van asielzoekers beter – én goedkoper – kunnen regelen door het kleinschalig aan te pakken. Individueel maatwerk moet de norm worden op scholen, zei staatssecretaris Dekker verleden week. Ook de nieuwe politiechef, Erik Akerboom, voegt zich in deze brede ontwikkeling. De politie gaat decentraliseren. Agenten krijgen weer de ruimte. Akerboom ziet het goed. Efficiëntiestreven en standaardisatie hebben hun tijd overleefd, leveren geen nieuwe meerwaarde op, wel nieuwe frustratie. De arbeidsproductiviteit, bijvoorbeeld, neemt al jaren niet verder toe. Het individu is de bouwsteen van de samenleving geworden en dus moeten we op zoek naar het individuele professionalisme, de menselijke maat, de persoonlijke drijfveer binnen het grotere belang van de organisatie en de samenleving. Alleen zo komen we weer vooruit. Daar ligt wél een duidelijke taak voor de corpsen: “Ik denk dat de politie niet achteraf de politiek moet bekritiseren, maar in het voortraject veel meer moet meedenken, invloed uitoefenen op te nemen beslissingen,” zo zegt Akerboom in Trouw. Bij individuele vrijheid hoort altijd individuele verantwoordelijkheid. Het is een ontwikkeling, een tijdgeestles, die binnen veel organisaties op de rol staat, momenteel. Prima. We zijn er aan toe, als samenleving. Dat is dan ook de reden waarom je dit soort berichten zo vaak leest, in de krant.

Schermafbeelding 2016-02-29 om 10.19.18

Kunst en de tijdgeest

Regelmatig geef ik in een workshop de deelnemers de opdracht om de top-10 te analyseren en op basis daarvan de trends te bepalen. Het komt vaak als een verrassing: wat populair is zegt inherent iets over de tijdgeest. Iets is immers niet voor niets populair. Muziek en film zijn eenvoudiger te ‘kraken’ dan moderne kunst. Daarbij is vaak sprake van meerdere lagen tegelijkertijd, elk met hun eigen betekenis. Toch komen er zo af en toe berichten voorbij waar ik als toekomstpsycholoog warm van word. Neem nu het onderstaande artikel in het kunstkatern van De Volkskrant. Het gaat over Puzzelkunst. Installaties van losse, maar zorgvuldig gedrapeerde objecten, waarvan de beschouwer de betekenis zelf bij elkaar moet puzzelen. En leg daar de jongste TrendRede naast: we zijn op zoek naar grip op een wereld die losgeslagen lijkt. De TrendRede beschrijft hoe ieder mens op zich een individuele bouwsteen is geworden, die tastend en zoekend zijn betekenis binnen het bouwwerk van de samenleving probeert te ontdekken en daarbij zijn eigen dwarsverbindingen legt. Omdat terugvallen op oude, bestaande (want vergane, onbetrouwbare) bindingen niet lukt of niet gewenst lijkt. The Me in We, noem ik het.

De voorhoede van de kunstwereld kan niet anders dan vooruit denken met de middelen, de gedachten van het heden. En reflecteert daarmee op wat er beweegt binnen de samenleving. Des te meer reden om eens een museum binnen te lopen. Je begrijpt de wereld beter. Je kunt natuurlijk ook een toekomstpresentatie boeken. Dat is een andere manier om verbinding te maken met morgen..

Schermafbeelding 2016-02-16 om 10.24.57

Diversity Power!

Diversiteit staat weer op de agenda. In de TrendRede besteedden we er aandacht aan en in de Seizoenen van de Tijdgeest legde ik uit waarom het een typerend Lentesignaal is. Het Nieuwe Normaal wordt op dit moment geformuleerd en juist de groepen die iets te winnen hebben roeren zich. Zo schreef ik al eerder dat transgenders een mediafenomeen zijn geworden het afgelopen jaar. Je komt ze meer op televisie en tijdschriften tegen dan op straat. Zo breken ze de moraliteit open en vechten zich naar binnen als acceptabele levensvorm.

m1fz7rlatb62

Veel zichtbaarder nog is de zwarte strijd. Dat we ons al jaren boos maken om Zwarte Piet is peanuts, de strijd is breder en wordt in de gehele westerse wereld gestreden. Zo begon het Amerikaanse fenomeen Superbowl dit jaar al met het volkslied, gezongen door de heldin aller outcasts, Lady Gaga. Vergis je niet in de implicaties daarvan. Maar de media-aandacht lag vooral bij de opmerkelijke act van Beyoncé, die de brave blanke jongens van Coldplay zo’n beetje van de middenstip blies. Ze zong een fragment uit Formation, een nieuw nummer met een straffe trotse én politieke boodschap. “I like my negro nose with Jackson Five nostrils,” zingt ze. En: “I  just might be a black Bill Gates in the making..”

“I slay,” houdt ze het American football minnende publiek voor. Dat een dergelijk optreden bij een klassieker erg nieuwswaardig maar niet eens onbestaanbaar dan wel wereldschokkend wordt gevonden, zegt al iets over de gewenning aan het krachtige geluid van de diversiteitpleiters. De stemmen verheffen zich deze lenteperiode, velen zullen er nog volgen. Wie zet het spoor in Nederland uit? Sylvana Simons doet haar best, Humberto Tan frummelt soms aan de grenzen die RTL stelt aan een talkshow. Zelf vond ik de clip die Fresku verleden jaar maakte sterk en duidelijk in zijn boodschap. Er is iets aan het bewegen. Let er maar op, de komende tijd. Er zijn openingen geforceerd en die worden langzaam maar zeker opgevuld met nieuwe gezichten. Die we al snel weer heel normaal vinden.

KetenKraken

2015 was het jaar van de KetenKraker, meldde ik in december 2014. Ook al denken velen dat ze de macht of de kracht missen, steeds vaker proberen individuen en kleine groepen een productiecyclus te kraken, omdat hij niet meer bij de tijd past. In 2016 wordt deze beweging alleen maar sterker. Let er maar eens op, steeds vaker zoomen we uit, om te kijken welke schakels allemaal bijdragen aan een maatschappelijk probleem. Vooral op financieel gebied beweegt er van alles. Waar stop je bijvoorbeeld je pensioen in. Is het nog van deze tijd om je pensioengeld te beleggen in een fonds dat ervoor zorgt dat zoveel waarde wegvloeit uit de economie? De FNV is er uit: nee. Ze willen de keten kraken. Interessante ontwikkeling, dit, die van grote invloed kan zijn op onze financiële toekomst.

Schermafbeelding 2016-02-01 om 22.07.43