Het goede van Batman vs Superman..

Batman vs Superman. Het is natuurlijk een verbazingwekkend slechte film. Al terwijl ik in de bioscoop zat vroeg ik mezelf af of er binnen het budget van 250 miljoen dollar geen ruimte was om iemand in te huren die een heldere verhaallijn kon bedenken. Het script rammelt aan alle kanten en sleept zich slaapverwekkend voort, ondanks de bizarre plotwendingen, en baart in opperste wanhoop na bijna drie uur ploeteren een volstrekt willekeurig monster, om nog tot een enigszins stunt-vechtbare finale te komen.

Toch keek ik er met interesse naar. Ergens in de studio moet een – ongetwijfeld onderbetaalde – scriptschrijver hebben gezeten, die hengelde naar de aandacht van de bioscoopbezoeker. Zelfs de slechtste film heeft thema’s waar een toekomstpsycholoog zich in vast kan bijten. Dat wat populair is zegt altijd iets over de tijdgeest, omdat het op een bepaald moment populair is. Vier thema’s uit BvS:

  1. Supermannen hebben ineens een ego, kunnen gechanteerd en tegen elkaar opgehitst worden.
  2. De wereld laat zich niet meer door 1 Superman redden en op iedere twee benodigde supermannen moet er minimaal één supervrouw rondlopen.
  3. Niet landen of bendes, maar megabedrijven zijn de nietsontziende, cynische boosdoeners.

En als uitsmijter:

  1. Ook dat wat we het goede noemen heeft duistere kanten. Er is geen absoluut moreel ijkpunt. Macht corrumpeert. Ieder moet zijn eigen grens bepalen.

Het is om de grotere maatschappelijke thema’s te illustreren dat ik graag stukjes uit film of muziek laat zien tijdens lezingen. Zet een film van 10 jaar geleden naast die van vandaag en ineens zie je hoe anders we denken over de wereld en onszelf. Meer weten? Laat het me weten..

Bekijk de trailer

 

Langzamer en duurder?

Een duidelijk tijdgeeststatement in de Volkskrant van 15 april. “Altijd maar sneller en goedkoper werkt niet meer.” We bewegen van efficiencydrang naar betekenisverlangen, zo verwoordde ik het verleden jaar in een TedX praatje. Hoe bedrijven er ook aan trekken, de arbeidsproductiviteit wil nauwelijks stijgen. We zijn toe aan andere methodes, nieuwe organisatievormen. Nee, dat wil niet zeggen dat alles langzamer en duurder wordt. Maar soms is ‘lummelen’ wel een verbazingwekkend effectief instrument, bewijst psychologisch onderzoek. Zo kan de invoering van een deadlineloze dag op kantoor ineens allerlei frisse ideeën opleveren. Wie zijn geest vrij maakt van strikte kaders en protocollen, los komt van efficiency, groeit in zijn essentie. Dat geldt voor mensen, maar ook voor bedrijven. Daar gaan we nog veel over lezen, de komende jaren. Maar deze kop spreekt alvast boekdelen..

Schermafbeelding 2016-04-15 om 09.30.55

Occupy, Nuit Debout! Who Cares?

Occupy, het is alweer bijna vergeten. Totdat we de geschiedenis schrijven van deze periode. Dan krijgt de beweging haar plaats als de aanzwengelaars van het groeiende aantal protest- en veranderbewegingen, zeker binnen de westerse wereld. Zeg maar het Provo van deze tijd. Ondertussen is alweer een reïncarnatie van Occupy opgestaan: Nuit Debout.

Nog zo’n lenteinitiatief, Who Cares, maakte er een video over. Er beweegt nog steeds van alles, en de veranderingsgezinden blijven terrein winnen. Hoe sta jij in deze tijd?

http://

 

Daar is hij weer!

Over Buurtzorg en oprichter Jos de Blok heb ik al vaker geschreven, ook in de TrendRede. De Volkskrant publiceert nu een achtergrondartikel over de man die binnen tien jaar een organisatie met meer dan 8000 (tevreden!) medewerkers uit de grond stampte. Hoe hij dat deed? Hij werkte als manager in de thuiszorg, tot deze “in de greep raakte van de managers – mensen die vaak geen enkele beroepservaring hadden in deze sector. ‘Vanaf dat moment werd niet meer vanuit het perspectief van de klant gedacht, maar vanuit het perspectief van de organisatie.'” In die ene zin verschuilt zich een wereld van ongenoegen, problemen en vastlopende systemen.. Ik maak het vaak mee tijdens sessies en strategische trajecten met klanten. Men ziet het succes van Buurtzorg en probeert de praktijk te kopiëren zonder de theorie te bestuderen: “beslissingen zo laag mogelijk in de organisatie” roept men dan, ontslaat wat managers en installeert zelfsturende teams. Maar het denken blijft binnen het perspectief van de eigen organisatie vallen. De protocollen en organisatiedoelen blijven ongewijzigd, alleen moeten werknemers nu zelf maar uitzoeken hoe ze die gaan waarmaken. Logisch dat dat niet werkt.. Van Buurtzorg valt nog veel te leren en het begint bij de organisatie-identiteit.

Lees het Volkskrant artikel hier (als je toegang hebt). Ik kom het grotere verhaal anders graag een keer vertellen, met een lezing of door een workshop.