Batman vs Superman. Het is natuurlijk een verbazingwekkend slechte film. Al terwijl ik in de bioscoop zat vroeg ik mezelf af of er binnen het budget van 250 miljoen dollar geen ruimte was om iemand in te huren die een heldere verhaallijn kon bedenken. Het script rammelt aan alle kanten en sleept zich slaapverwekkend voort, ondanks de bizarre plotwendingen, en baart in opperste wanhoop na bijna drie uur ploeteren een volstrekt willekeurig monster, om nog tot een enigszins stunt-vechtbare finale te komen.
Toch keek ik er met interesse naar. Ergens in de studio moet een – ongetwijfeld onderbetaalde – scriptschrijver hebben gezeten, die hengelde naar de aandacht van de bioscoopbezoeker. Zelfs de slechtste film heeft thema’s waar een toekomstpsycholoog zich in vast kan bijten. Dat wat populair is zegt altijd iets over de tijdgeest, omdat het op een bepaald moment populair is. Vier thema’s uit BvS:
- Supermannen hebben ineens een ego, kunnen gechanteerd en tegen elkaar opgehitst worden.
- De wereld laat zich niet meer door 1 Superman redden en op iedere twee benodigde supermannen moet er minimaal één supervrouw rondlopen.
- Niet landen of bendes, maar megabedrijven zijn de nietsontziende, cynische boosdoeners.
En als uitsmijter:
- Ook dat wat we het goede noemen heeft duistere kanten. Er is geen absoluut moreel ijkpunt. Macht corrumpeert. Ieder moet zijn eigen grens bepalen.
Het is om de grotere maatschappelijke thema’s te illustreren dat ik graag stukjes uit film of muziek laat zien tijdens lezingen. Zet een film van 10 jaar geleden naast die van vandaag en ineens zie je hoe anders we denken over de wereld en onszelf. Meer weten? Laat het me weten..