Twee artikelen las ik vandaag over jongeren. In het negatieve (uit de Volkskrant) vertelt een arts over het stijgende aantal studenten met psychische problemen. Ze kunnen alle stimuli, verwachtingen en druk niet meer aan en zakken weg. Bovendien zijn ze niet meer gewend aan omgaan met teleurstellingen. Ze voelen zich vastgezet in een hok en ontsnappen via drank, drugs, games – of een depressie.
In het optimistische artikel uit Vrij Nederland schrijft een docent op de middelbare school over zijn klas die in opstand komt tegen stereotypen binnen de school en het hokjesdenken de rug toe keert. Ze weten hun protest heel precies te verwoorden. Echte vrije denkers, daar. Ze pakken direct door als er sprake is van teleurstelling. Er gaat van alles niet goed, in het onderwijs, in de samenleving. Maar als ik de leerlingen van Martijn Simons zo hoor, dan hebben we een gerede kans dat het goed komt. Geef ze de ruimte, zou ik zeggen. Misschien dat ze dan, eenmaal op de universiteit, niet langer vastlopen in systemen, verwachtingen, hokjes.
Wat zetten de leerlingen van Aristeia, een school in Amsterdam, daar tegenover?
