Wilhelmus als Weervaantje

De commentaren waren behoorlijk cynisch. Ergens in het conceptregeerakkoord is opgenomen dat leerlingen zich moeten gaan verdiepen in het Wilhelmus. Ook ik moest even lachen. Is het een absurd idee? Welnee. Ik herken de bezorgdheid. Het gaat niet goed met onze samenleving. Het is voorstelbaar dat politici zoeken naar ankerpunten in de geschiedenis, iets van gemeenschappelijkheid. Terug kijken kan helpen om vooruit te zien. De vraag is alleen of burgerbetrokkenheid opbloeit door liedkennis. Het cynisme komt natuurlijk daar vandaan: het neigt alweer zo snel naar symboolpolitiek, het aanraken van een kwestie zonder tot de kern van het probleem door te dringen. Er is meer nodig dan een dingetje om ons weg te krijgen van een samenloze leving.

Ik herken het ook bij bedrijven. Ook zij willen meestal graag een maatschappelijke bijdrage leveren. Maar dan. Dan komt het in een comité terecht, een werkgroep vol goede, maar helaas niet eensluidende bedoelingen, die ook nog eens afhankelijk zijn van besturen die graag eerst pas op de plaats maken en eens goed naar de concurrentie kijken. Het gevolg: een symbolische actie.

Gedrag is pas overtuigend wanneer het vanuit een oprecht beleefde kern komt. In plaats van allemaal hardop Het Wilhelmus te zingen, zouden we eens goed naar elkaar moeten luisteren, als we het hebben over ‘Wat betekent het voor jou om een Nederlander te zijn?’ Om misschien daar achteraan deze vraag te stellen: ‘Vanuit die betekenis, wat wil jij, als Nederlander, bijdragen om dit gezamenlijke, een van de beste samenlevingen wereldwijd, te versterken?’

Misschien moeten de partijen deze discussie eens in de Tweede Kamer voeren. Wat vinden al die partijen nu van onze samenloze leving? Welke stap zouden zij zelf willen zetten om bijvoorbeeld het samenleven binnen hun eigen wereld, de politiek, te ondersteunen? Het goede voorbeeld geven klinkt al snel flauw, maar een kleine stap zetten die echt vanuit jezelf komt kan veel in gang zetten.

Dat geldt dus ook voor jou en je bedrijf. Niet lachen. Zelf een stapje zetten. En daarvan genieten.