Gisteren werden de Grammy’s uitgereikt, de jaarlijkse muziekprijzen in Amerika. Die zijn betekenisvol. Omdat muziek alles zegt over tijdgeest. Muziek had dan ook een hoofdrol in De Seizoenen van de Tijdgeest en ik gebruik het regelmatig in lezingen: de hitlijst analyseren is de trends zien. Het begon al van tevoren. Zangeres Lorde, die volge
ns mij het beste album van 2017 maakte en dus terecht genomineerd werd voor album van het jaar, weigerde op te treden, omdat ze in een bijprogramma werd weggezet, terwijl haar mannelijke concurrenten allemaal een eigen nummer mochten brengen. Vrouwen laten zich minder snel wegduwen, zo kunnen we uit haar besluit destilleren. Maar ze zijn nog lang niet gelijkwaardig.
Op de avond zelf kwam de vrouwelijke stem pregnant naar voren in een optreden van Kesha die, half door emotie overmand (!), haar hit Praying zong, met daarin een duidelijke verwijzing naar de producer die haar verkracht zou hebben. Een krachtig #metoo op het podium, ondersteund door achtergrondzangeressen in wit (waaronder oude held Cyndi Lauper).
Het meest opzienbarende optreden was van rapper Kendrick Lamar, die een paar nummers van zijn ijzersterke plaat DARE bracht. Met een Amerikaanse vlag op de achtergrond liet hij achter elkaar een compartiment achtergronddansers een voor een ‘sneuvelen’ op het geluid van een schot. Zijn heftige raps, gecombineerd met zijn uitroep ‘Jay-Z for President!’ zegt alles over #blacklivesmatter en de staat van Amerika op dit moment.
Muziek is nooit zomaar muziek. Trotse wit-geklede vrouwen en kritische zwarte mannen. Twee krachtige maatschappelijke stromingen, die samen een betekenisvolle Grammy-avond droegen. En een maatschappelijke omslag. Een vergelijkbare avond zouden we ook zo in Nederland kunnen vullen.
