Nu zelfs kijkers naar het Eurovisie songfestival politiek protest weten te waarderen, kunnen we stellen dat de lente in de tijdgeest ver gevorderd is. Laten we nog even in de muziek blijven hangen. Verleden week kwam een plaat uit die mij – en ik ben best wat gewend – van mijn sokken blies. Een transgender die, in samenwerking met de meest experimentele muziekmakers van het moment, een set felle protestliederen uitbrengt.
Anohni (v/h Antony) trekt stevig van leer. In het eerste nummer, Drone Bomb Me, kruipt ze in de huid van een kind dat liefelijk vraagt of ze het volgende doelwit mag zijn – haar ouders zijn al weggebombardeerd. IJzingwekkend. Daarna volgt een cynische beschouwing op de opwarming van de aarde (“It’s only 4 degrees”) en krijgt Obama een veeg uit de pan (“All hope drained from your face”). “Execution..” croont Anohni ook nog, over een vrolijk huppelend melodietje, “… it’s an American Dream.”
Bitter gestemd is het allemaal zeker. Maar toch creëren tekst en muziek samen een hypnotiserende schoonheid. De kracht die Anohni als persoonlijkheid uitstraalt, hoe ze haar authentieke woede weet om te zetten in pure creativiteit, grijpt je bij je lurven.
Hopelessness heet de plaat. Maar zolang dit soort muziek gemaakt wordt durf ik te stellen dat er hoop in overvloed is. Een plaat als de tijdgeest. Krachtig vernieuwend.