Gisteren vertelde ik 300 politiemensen over systeempijn en de betekenisrevolutie. We lopen steeds verder vast in onze zelfbedachte protocollen en systemen. Leiden doen ze niet langer. De productiviteit neemt niet toe. Het lijden wel, in de vorm van burn out en ziekteverzuim. De zoektocht is naar het werken vanuit individuele betekenis. Hoe krijgen we nieuw vertrouwen in zowel de eigen organisatie als de samenleving, vastgeroest als ze zijn in hun systemen, gebaseerd op wantrouwen? Het was een goede middagsessie, met mooie BouwGesprekken na mijn lezing.
En interessant is het dan,
om de dag erna twee artikelen in de krant te lezen die mijn lezing krachtig illustreren. De Volkskrant schrijft dat huisartsen lijden aan protocolziekte. En heeft verderop een interview met Ellie Lust (foto Marijn Scheeres), de ondertussen landelijk bekende politiewoordvoerder. Zij heeft het over haar persoonlijke inspiratiebron (de tekst bij een verzetsmonument, zie afbeelding) en het morele kompas van de politie. Onder andere wanneer het etnisch profileren betreft. “Want het kan niet zo zijn dat de een van de ander iets vindt, alle
en omdat de ander ánders is.” Wijze woorden.
Ook gisteren kwam het onderwerp naar voren. Er zijn al flinke stappen gezet. Ik heb vertrouwen in het lerende vermogen van de Nederlandse politie. En kon ze laten weten dat ze niet de enigen zijn die met protocollen worstelen. Het is een zoektocht om binnen de hiërarchische structuur ruimte te creëren voor individuele betekenis en groei. Maar het is de weg die we gaan, als politie. En als samenleving.
Geen gemakkelijke weg, wel een mooie.