“Dikke mensen die geweerd worden uit de erewacht bij de dodenherdenking. Het trollenleger van Dotan. Een zeer diverse groep boze burgers die hooibalen gooit naar hongerige dieren in de Oostvaardersplassen. We leven in interessante tijden. De jongste golf van ongeloof over wat ons nu weer overkomt wordt in de media breed uitgemeten – en daarna weer vergeten. Wat zijn de verbindende lijnen?”
Zo begon de lezing die ik verleden week hield bij het afscheid van Maribi Gomez, directeur VCA, de Amsterdamse Vrijwilligerscentrale. Ik vertelde over het individu als bouwsteen van de samenleving. En over het BetekenisVerlangen. De hele tekst kun je hier lezen – minus de plaats en tijd gebonden grapjes.
“Tussen alle discussies over identiteit, fakenieuws en polarisatie door loopt een grote rode draad. De draad van ‘Het verloren ik’. We schreeuwen zo hard over zwarte piet, over genderneutrale toiletten, over alle ‘hullies’, omdat ‘de onzen’, de groep waar we bij dachten te horen, zo lastig te definiëren is, ondertussen. Wie naar het nieuws kijkt, komt het voor dat we in een samenloze leving terecht zijn gekomen. Er is paniek om een verloren wij. De verloren veiligheid van het beschutte wij. Er is geen gemiddelde meer om op terug te vallen.”
“We hebben elkaar nodig. We hebben leiders nodig die snappen dat one-size-fits-all beleid achterhaald is. We hebben burgers nodig die zich individueel vrij voelen, en toch onderdeel willen zijn van een groter wij. En we hebben vrijwilligers nodig die zich opstellen als bouwsteen. Dit ben ik, hier is mijn talent, ik wil me graag verbinden aan een idee, aan een wij, om iets moois tot stand te brengen.”